23/11/2021 | Leestijd: 4 minuten

Mijn bijnaam bij Haldu Groep? ‘Sterre Stage!’ Klinkt zo lekker. Eén keer roepen en ik sta met mijn twee snelle benen aan je bureau. Nu hebben we nóg zo’n collega hier op kantoor die iedereen kent, graag bij naam noemt én die op maar liefst vier pootjes goedmoedig naar je toe hobbelt als je ‘m roept: onze zwarte labrador Hugo. Onze echte kantoorhond. Officieel van Angelique en Hans van Hal, van de directie dus, maar acht uur per dag ook gewoon van alle collega’s!

Hugo is zo’n lekkere lobbes met van die droepie ogen. Je weet wel: zo’n hond van de wc-rollen reclame, maar onze Hugo is niet blond, niet bruingebrand van de zonnebank als zijn naamgenoot Hugo de Jonge, maar in de gitzwarte verf gevallen. Eigenlijk zo’n beetje als het vroegere (snik snik) hulpje van Sinterklaas. Zit je dus een keer niet lekker in je vel? Dan kun je gewoon ff lekker knuffelen of je gaat even een rondje lopen en samen met Hugo uitwaaien. Alles wat je deze knuffelkanjer vertelt, houdt ‘ie lekker bij zich. Hoewel? Toen ik ‘m laatst vertelde dat ik graag salarisverhoging wilde, keek de directie mij de volgende dag indringend aan. Zou Hugo ’s avonds dan toch bij een blokje kaas op de bank…?

Hugo is van de flexibele werkplek

We zitten met een heel team op kantoor, waarvan een groot deel in een gezellige, open kantoortuin. Benieuwd naar de koppies, rugnummers en functies? Gewoon even spieken op onze website. Een voorstel voor een date mag alleen als je een supergoeie vakman bent ????. Want die ideale schoonzonen ontvangen we hier met open armen. Iedereen hier werkt geconcentreerd vanachter een scherm met werkplek. Maar Hugo is, zeg maar, meer van de flexibele werkplek. Kwispelend sjouwt Hugo naar iedereen die ‘m ook maar een glimpje aandacht geeft. En wat Hugo als rasechte Labrador ook goed kan? Snuffelen, spoorzoeken en dingen apporteren. Gooi je blindelings iets van je af? Hugo vindt het direct én brengt het netjes weer bij je retour. Zelfs als je het in het water gooit! Zijn enthousiaste kwijl moet je maar even voor lief nemen…

Iets kwijt? ‘Joost mag het weten!’

Over van je afgooien en weer terugvinden gesproken: we hebben ook een collega hier aan het werk die altijd van alles kwijt is. Sleutels, telefoon, zeg het maar. Als er ergens een telefoon onbeheerd ligt? Dan weet iedereen: ja, dan is ‘ie van collega ‘vergeet mij nietje’. Zo kun je zomaar op de groepsapp zien dat Joost (die naam raakt ‘ie maar niet kwijt, gek hé?) vandaag niet bereikbaar is op zijn werktelefoon, maar alleen op zijn privénummer, want zijn….inderdaad….telefoon is hij verloren. Ondertussen heeft ‘Joost mag het weten’ zo’n kek heuptasje aangeschaft. Je weet wel, zo’n leren bundeltje dat iedere rechtgeaarde bejaarde pas neemt als hij 70 is en de modetrends niet allemaal meer zo scherp op het netvlies heeft. Daar zitten dus de sleutels en telefoon in van Joost “waar heb ik het geloosd?” en tja, dat gaat een stuk beter.

Joost mist de bus naar huis

Op een ochtend gaat Joost weer vroeg op weg, deze keer naar Wageningen, misschien voor Joost te dichtbij, want hij rijdt liever naar Amsterdam. De place to be waar hij ook alle eettentjes kent. Surinaams en zo….Waarschijnlijk was ‘Joost de verliessuppoost’ nog niet zo heel goed wakker en parkeert hij zijn bus dus in een wat anonieme straat. Hij loopt richting het plein, waar onze mannen aan het werk moesten. Na de opstart van het werk voor de Haldu werknemers wil Joost teruglopen naar zijn bus, maar waar staat deze ook alweer?

Na een uur zoeken vindt hij eindelijk zijn bus terug. Het smoesje van ‘de bus missen’ kreeg door Joost in onze kantoortuin inmiddels een compleet andere lading. Tijdens zijn zoektocht was Joost al op menig BuurtApp gesignaleerd door zijn spiedende blik in zowat elke straat van Wageningen. Niet dat je zo’n bus waar met koeienletters groot Haldu op staat kan missen, maar onze Joost dus wel. Misschien moeten we speciaal voor Joost een bus maken met in plaats van Haldu heel groot Hallóóo! erop geplakt?

Hugo wordt Joost zijn hulphond

Nu trainen we dus Hugo speciaal voor Joost. Niet als blindengeleidehond, maar als hulphond voor onze hulpeloze Joost. Alles wat Joost achter zijn kont laat vallen, pakt Hugo op en sjouwt dit trouw achter Joost aan. Nu maar hopen dat Joost z’n verkering niet verliest! Zo, ff lekker geroddeld over een collega. En wat zo leuk is? Joost kan waarschijnlijk het hardst van iedereen lachen om die stukkie, want zó is Joost dan ook wel weer!

Groetjes en tot snel! Ik moet door, want Joost belt net (op een geleende mobiel): waar al die goeie vakmannen toch zijn die we zo hard nodig hebben? Ik kan Joost geruststellen, die zoeken we allemaal! Hugo…aport!

Sterre