18/12/2019 | Leestijd: 4 minuten

Diep in gedachten verzonken rijd ik de invallende duisternis in op de A28 richting Nijkerk. Ik passeer het hoofdkantoor van VolkerWessels op het Podium in Amersfoort. Mijn gedachten dwalen af naar mijn naderende afscheid van Haldu Groep, maar nog veel meer naar deze column die sinds 2008 in Bouwen in het Oosten verscheen. Mijn insteek al die jaren? Het professioneel belichten van de arbeidsmarkt, maar wel persoonlijk. Serieus maar altijd gelardeerd met een knipoog naar de realiteit van alle dag. Zo begon mijn column steevast, dus ook deze laatste…

En nu het moment daar is, besef ik pas echt dat afscheid nemen best wel een dingetje is. Want afscheid van u nemen met deze column deed ik al eerder in 2016. Maar ik kwam ook weer terug, “want hij werd zo lekker goed gelezen”, aldus de redactie van Bouwen in het Oosten. En dus pakte ik de pen weer op. Want stiekem was ik er toch ook wel trots op dat zoveel lezers afstemden op deze column. Daar schrijf je ‘m immers voor.

En als ik dan toch zo terugdenk, immers een file is geduldig, dan mijmer ik over wat er goed ging, maar zeker ook wat er niet goed ging. En dan heb ik het niet alleen over Bouwen in het Oosten. Want in mijn columns schreef ik over wat ik dagelijks meemaakte en meekreeg uit de wereld. De bouwwereld en ook de wereld daarbuiten. En dat was nogal wat.

Verbale gevechten

En wat ging er dan niet goed? Och zoveel, ik denk dan aan onder meer aan de (verbale) gevechten met de vakbonden CNV en FNV die strijden voor de rechten van de werknemer en een vaste baan. Hoe vaak verschenen er geen artikelen in de media? Nog recent sprak het CNV haar schande uit over hun in mijn ogen verkeerde inschatting dat uitzendkrachten op het bestaansminimum leven. Via Bouwen in het Oosten heb ik er meteen een column over geschreven die u terug kunt lezen in de vorige editie van dit magazine. Ook probeerde ik voor de zoveelste keer in contact te komen met hun vertegenwoordigers. Maar dan geven ze niet thuis, een soort voortdurende communicatieve ’staking’. En mijn column opnemen in de Cobouw werd ook al geen succes. Die column zou te commercieel zijn en niet bij de doelgroep passen. Begrijpt u het nog?

Veel woorden

Wat ook lang niet altijd goed ging, was het aantal woorden in deze column. 750 maximaal, zei Gerard van Leeuwen altijd. Toch slaagde ik er dan weer in om een podium van twee pagina’s te reserveren. Hij zal regelmatig de haren uit zijn hoofd hebben getrokken. Op de foto bij zijn column aan het begin van dit magazine, kunt u zien welke wissel dit heeft getrokken. Sorry Gerard, ik ben nu eenmaal een man van veel woorden.

Trots

Maar er is ook heel veel om trots op terug te kijken. De oprichting van mijn bedrijf vanaf de spreekwoordelijke zolderkamer, het aannemen van een veel te groot werk dat mij aanvankelijk bijna de kop kostte. Echter, dankzij de hoofduitvoerder op dit werk werd hiermee de basis gelegd voor een intensieve maar bovenal mooie samenwerking. Rik bedankt. De fusie van individuele organisaties tot Haldu Groep, de samensmelting niet alleen van bedrijven met een bewezen track record maar veel meer nog van mensen uit verschillende windstreken. Het prachtige life time netwerk dat ik heb opgebouwd van mensen, ieder met hun eigen verhaal met wie ik lief en leed heb gedeeld.

Kers op de taart

Maar de ultieme kers op de taart? Natuurlijk, de overname van Haldu Groep door het Belgische Gimv/IMPACT eerder dit jaar. De schouders er onder met een club van mensen met wie wij snel een goede klik hebben opgebouwd, zodat we verder kunnen met bouwen in het oosten maar ook in het noorden, westen en zuiden van ons land. Onderweg naar morgen, onderweg naar de toekomst met recentelijk weer hele nieuwe uitdagingen aan de horizon. Ik ga deze niet benoemen, u kent die al.

Het is tijd…

En nu maakt een soort van lichtheid, en misschien ook wel van opluchting, zich meester van mij. Geen deadlines meer, geen druk meer van onderwerpen verzinnen op het laatste moment… want waar is een deadline anders goed voor? Het is tijd voor De Nieuwe maar ook tijd voor De Oude. Kortom, het is de hoogste tijd voor de toekomst. Want in de toekomst is alles beter, toch?

Kortom, het is tijd voor DOORbouwen met Danny in het Oosten. Uiteraard spreek ik hier over Danny van Hal, inmiddels mijn oud compagnon én directiekracht. Samen met Haldu Groep koerst hij nu verder op zijn eigen kompas. Verder met nieuwe columns die anders gaan worden, en die wél zullen passen op één pagina. En zeker worden geschreven vanuit zijn hart én met een frisse openheid en transparantie, maar nog steeds met een knipoog naar de realiteit van alle dag.

En ik? Ik ga ook verder met de toekomst en neem afscheid van u en van mijn columns die ik sinds 2008 met liefde en plezier voor u heb geschreven. Ik begon deze column op het Podium in Amersfoort en ik eindig deze jarenlange columnreeks door dank te zeggen aan Gerard van Leeuwen en Frits Visser die mij jarenlang hebben geduld op hún podium. Het podium van Bouw in het Oosten.

En tot slot? Helaas, Gerard, ook in de allerlaatste column lukte het weer niet. 905 woorden. Hoe kan het ook anders.

Danny, the stage is all yours.