08/07/2025 | Leestijd: 2 minuten

Binnenkort loop ik de Nijmeegse 4Daagse. Vier dagen, 160 kilometer, voor de Nierstichting. Met gezonde nieren, een gezonde dosis doorzettingsvermogen en hopelijk een redelijke blarenstand. Ik loop voor de duizenden mensen voor wie gezondheid níet vanzelfsprekend is. Die dagelijks te maken hebben met dialyse, vermoeidheid en medische beperkingen.

Vroeger kende ik eigenlijk maar één iemand met een nierziekte: Bart de Graaff. Die energieke tv-maker die opviel omdat hij klein bleef – het gevolg van zijn zieke nieren. Hij maakte indruk. Maar verder? Het voelde als iets wat anderen overkwam.

Tot ik me serieus ging inzetten.
Toen kwam het ineens heel dichtbij.

Een collega vertelde dat haar dochter een nierziekte heeft – en ik had geen idee.
En toen hoorde ik over Truus.

Truus is 56. Ze dialyseert drie keer per week. Ze zoekt een donornier bij leven. Haar bloedgroep is O, wat de zoektocht extra ingewikkeld maakt. Maar Truus geeft niet op. Ze wil leven. Voluit.

Ze is een goede vriendin van een oud-klasgenootje van mij – uit de zesde klas van de lagere school. Sinds ik haar verhaal ken, loop ik ook voor Truus. Want ineens werd het écht. Niet zomaar een goed doel, maar een gezicht. Een verhaal. Een mens.

En juist op dat moment dacht ik aan iets dat me in m’n werk bezighoudt: hoe vanzelfsprekend het is dat we ongelijkheid pas echt voelen als het persoonlijk wordt. Ook op de werkvloer zie je dat. Neem uitzendkrachten: vaak doen zij hetzelfde werk als vaste medewerkers, maar krijgen zij daar een gelijkwaardige beloning voor?

Vanaf 1 januari 2026 komt daar verandering in. Dan gaat de nieuwe cao voor uitzendkrachten in, waarin gelijkwaardige beloning centraal staat. Zelfde functie? Dan ook dezelfde beloning – qua loon én aanvullende voorwaarden. Denk aan reiskostenvergoeding, onregelmatigheidstoeslagen, extra verlofdagen, een dertiende maand of – voor wie geluk heeft – zelfs een sportabonnement. Het totaalplaatje moet kloppen. Verschillen mogen alleen nog als ze goed onderbouwd zijn. Verschillen mogen alleen nog als ze goed onderbouwd zijn en leiden tot een gelijkwaardige beloning.

Het platform wijzerbelonen.nl helpt om dat goed te regelen. Van richtlijnen tot standaard uitvraagformulieren. Want ja, het vraagt inspanning: cao’s vergelijken, processen aanpassen, systemen herzien. Maar het is nodig. Omdat iedereen die bijdraagt, vast of flexibel, recht heeft op erkenning.

En dat is precies waarom ik loop.

Want of het nu gaat om werk of om gezondheid: iedereen verdient een eerlijke kans om volwaardig mee te doen.

Angelique van Hal