14/11/2025 | Leestijd: 2 minuten

Ik dacht: laat ik mijn avonturen als trainee bij Haldu Groep delen. Leuk, gezellig, misschien een glimlach hier en daar.
Ja. Nou. Dat heb ik dus geweten.

Mijn traineeship begon met een rondleiding en een goed inwerkprogramma, maar daarna was het meteen: hup, de praktijk in — mee draaien, mee rennen, welkom bij Haldu!

Daar zat ik dus. Vers, fanatiek, glimlach op stand ‘netjes-professioneel’. Intake geregeld, papieren compleet, huisvesting en route top. Ik voelde me even HR-Wonder Woman met een laptop in plaats van een lasso.

Onze nieuwe collega uit Roemenië — we noemen hem Mihai — stond te stralen. Monteur, enthousiast, helemaal klaar voor zijn Nederlandse avontuur. Hij vertrok diezelfde dag nog naar zijn woning, kwam keurig aan en stond de volgende ochtend fris bij zijn opdrachtgever, een autogarage.
Ik trots. Haldu trots. Iedereen trots. Trein der successen denderde lekker door.

Tot aan het begin van de middag.

De opdrachtgever zei: ga maar even een blokje rijden.

Nou… Nederlanders weten dan: klein rondje, auto testen, tien minuten, terug, koffie.

Maar Mihai hoorde: rij tot er één blokje benzine weg is.

En Mihai houdt van duidelijke doelen. Dus daar ging hij.
Niet één rondje industrieterrein, maar een kleine roadtrip.
Ruim 40 kilometer. Vijftig minuten. Alsof hij dacht: leuk land, ik bekijk het meteen eventjes goed.

Hij kwam terug met de tevreden blik van iemand die een missie heeft volbracht. Tank één blokje leger, auto prima, gedaan wat gevraagd werd.

Even later stond Rick — onze doorgewinterde accountmanager, die echt wel wat gewend is — naast mijn bureau. Zijn gezicht zei: tuurlijk, waarom zou dit níét gebeuren vandaag.

En ik? Ik leerde vooral dat Nederlandse uitdrukkingen soms levensgevaarlijk dubbel te interpreteren zijn, Roemenen instructies heel serieus nemen en mijn traineeship dus meer plotwendingen heeft dan een Netflix-serie. 😅

Over 2 weken weer een avontuurtje. Want geloof me: hier gebeurt altijd iets.

Groetjes van Sterre!